“Lig je hier al lang?” vroeg de jonge bomkrater. De obus was nog maar net ingeslagen, zwarte rook steeg op uit zijn binnenste.
“Veel te lang”, zuchtte de oude bomkrater, die duidelijk geen zin had in een gesprek. De jonge bomkrater zweeg.
Het was stil in de velden. Door de bomen waaide een zacht windje. Ze ruisten niet, hun versplinterde stammen stonden er troosteloos bij. Een kraai cirkelde boven de jonge bomkrater. Ze streek neer op het afgerukte hoofd van een soldaat en pikte in een oog.